Γιατί γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου και όχι τη λήξη του, ή την απελευθέρωση, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι λαοί;

Σύμφωνα με την ιστορικό Τασούλα Βερβενιώτη, αυτό συμβαίνει γιατί μετά την απελευθέρωση ήρθε ο εμφύλιος που ανάγκασε ουσιαστικά την χώρα να συνεχίσει να βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Δέκα συνεχόμενα χρόνια πολεμικών συγκρούσεων που διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό της Ελλάδας, καθιστούσαν στην πράξη απαγορευτική τη γιορτή της απελευθέρωσης. Παρόλα αυτά εμένα με συγκινεί και η εξήγηση που δίνει η Άννυ Λιγνού σε σχετικό της άρθρο (26/10/2018):

Για μας τους Έλληνες, η στιγμή που μπαίνουμε στο μυστηριακό εκείνο ταξίδι κι αποφασίζουμε να πούμε ΟΧΙ, είναι και η στιγμή που καθορίζει το τέλος. Ο πόλεμος και η έκβασή του δεν νοιάζουν πραγματικά τον Έλληνα, γιατί μέσα του είναι ήδη νικητής. Είναι ελεύθερος. Του το λένε οι αρχαίοι θεοί του οι Δώδεκα, του το λέει κι ο Ένας, ο Μοναδικός. «Πάντας ελευθέρους αφήκε θεός, ουδένα δούλον η φύσις πεποίηκε.» Είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!

Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που ορθώνεις το ανάστημά σου και δε σε νοιάζει αν ο εχθρός είναι χίλιες φορές μεγαλύτερος από σένα κι αν τα βέλη του μπορούν να σκεπάσουν τον ήλιο, αλλά παίρνεις την απόφαση ότι ή θα ζήσεις ελεύθερος ή «θα δειπνήσεις παρέα με τους συμπολεμιστές σου στον Αδη.»

Ο Έλληνας κοιτάει τον άλλον ευθεία στα μάτια με αυτό το βλέμμα που παγώνει τον εχθρό:

«Αλίμονο Μαρδόνιε, με ποιους μας έφερες να 


πολεμήσουμε;».

Ε, αυτών τα παιδιά και τα εγγόνια είμαστε. Ας το θυμηθούμε. Και μη μου πείτε «δεν τους μοιάζουμε σε τίποτα, από κοντά περάσαμε» και τέτοια. Δεν το πιστεύω.

«Ω! τριακόσιοι! Σηκωθήτε και ξανάλθετε σ' εμάς

τα παιδιά σας θελ' ιδήτε πόσο μοιάζουνε με σας...»

Επειδή με συνεπήρε ο οίστρος ως συνήθως, δεν ξέρω αν καταλάβατε τι γίνεται τελικά εδώ:

Οι άλλοι λαοί γιορτάζουν τη λήξη του πολέμου ή την απελευθέρωσή τους. Εμείς γιορτάζουμε τη στιγμή που υψώνουμε το ανάστημά μας. Από αυτή τη στιγμή, είμαστε ήδη ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Αυτό γιορτάζουμε.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΕΛΛΗΝΕΣ!

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο της Άννυς Λιγνού ΕΔΩ.