Ο παππούς μου ο Αντριάκος

ή πώς να βρεις τα ίχνη των μεταναστών προγόνων σου στη Νήσο Έλλις, όπου βρίσκονται ακόμα και σήμερα τα εισιτήριά τους, τα ιατρικά τους στοιχεία και άλλα ενδιαφέροντα κατά την είσοδό τους στη χώρα!

Ο παππούς μου ο Αντριάκος, στα χαρτιά Ανδρέας Μυλωνάκης, ήταν ένας μικροκαμωμένος άνθρωπος, εξού και το όνομα που του έμεινε μέχρι το θάνατό του. Γεννήθηκε στην Ανδραβίδα Ηλείας το 1885 και πέθανε στην Ανδραβίδα το 1973 σε ηλικία 88 ετών.

Σε ηλικία 25 ετών, κάτι η φτώχεια, κάτι που είχε πέντε αδερφάδες και ήθελαν παντρειά, κάτι τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή, κάτι το κύμα μετανάστευσης που ήταν αρκετά μεγάλο, πήρε την απόφαση να φύγει για Αμερική. Επιβιβάστηκε λοιπόν, στο πλοίο ΠΑΤΡΙΣ και ταξίδεψε Πάτρα -Νέα Υόρκη το 1910.

Όπως ίσως ξέρετε, όσοι μετανάστες έφταναν τότε Αμερική περνούσαν από τη νήσο Έλλις. Εκεί καταγράφονταν στα αρχεία του μεταναστευτικού κέντρου, περνούσαν ιατρικές εξετάσεις, έκαναν τα απαραίτητα εμβόλια και αφού κρίνονταν υγιείς, έπαιρναν άδεια εισόδου στη χώρα. Την ίδια διαδικασία πέρασε φυσικά και ο παππούς μου ο Αντριάκος. Στην 

παρακάτω εικόνα  μπορείτε να δείτε το αρχείο που υπάρχει ακόμα και σήμερα στη νήσο Έλλις και τον αφορά και φαίνεται ποιος τον κάλεσε στην Αμερική, διεύθυνση, ύψος, βάρος, χρώμα ματιών και μαλλιών, σημάδια κλπ.

Ο παππούς, που λέτε δούλεψε στην Αμερική για δυο χρόνια σκάβοντας και δουλεύοντας στις γραμμές των τρένων, όπως άλλωστε οι περισσότεροι μετανάστες εκείνον τον καιρό. Σε μια από τις βόλτες του μάλιστα στην πόλη κατά τον ελεύθερο χρόνο του έβγαλε τη φωτογραφία που βλέπετε στο οβάλ κάδρο. Όμως η κατάσταση πίσω στα Βαλκάνια έφτασε στο απροχώρητο και κηρύχτηκε ο πόλεμος του 1912.  Ο παππούς Αντριάκος, καθότι φιλόπατρις, παράτησε τις Αμερικές και χαζομάρες, μπήκε στο πρώτο πλοίο με τα χρήματα που είχε μαζέψει και επέστρεψε πίσω στην Ελλάδα, όπου και παρουσιάστηκε αμέσως μόλις πάτησε το πόδι του πατρίδα. Και δεν ήταν ο μόνος, αφού 40.000 εθελοντές από την Αμερική πήραν τότε μέρος στον πόλεμο. 

Όταν τελείωσε ο πόλεμος και έχοντας επιβιώσει, τίποτα δεν είχε αλλάξει στον μικρόκοσμο του χωριού του και η ζωή συνεχιζόταν το ίδιο δύσκολη στην Ελλάδα.  Όμως ο παππούς το δρόμο τον είχε μάθει κι έτσι ξαναπήρε το ΠΑΤΡΙΣ κι επέστρεψε Αμερική το 1914. Εκεί πήγε στην παλιά του δουλειά, μάζεψε αρκετά χρήματα και όταν ήταν έτοιμος, αποφάσισε να επιστρέψει. Θυμήθηκε όμως τη φωτογραφία που είχε βγάλει. Πήγε στο φωτογραφείο και την αναζήτησε και φυσικά τη βρήκε, καθότι απ' ότι φαίνεται εκεί κρατούν αρχεία για τα πάντα και δεν πετούν τίποτα όσα χρόνια και να περάσουν. Η φωτογραφία δεν είναι μικρή, πρέπει να έχει ύψος 40 εκ. και είναι πολύ καλλιτεχνική. Την είχαμε πάντα στο σαλόνι, τη θυμάμαι στο πατρικό μου ΑΙΩΝΕΣ, και όλοι εντυπωσιαζόμασταν μαζί της πάντα, γιατί απ' όπου και να την κοιτούσαμε φαινόταν ο Αντριάκος να μας κοιτά στα μάτια!

Τέλος πάντων, ο παππούς επέστρεψε στο χωριό με αρκετά χρήματα, ώστε να βοηθήσει στο πάντρεμα των αδερφών του και να του μείνουν και κάτι ψίχουλα. Έκτοτε έζησε μια ζωή ήσυχη στο μέρος που γεννήθηκε με την οικογένειά του.

Τώρα το εντυπωσιακό στην ιστορία που σας διηγήθηκα είναι ότι εμείς τα εγγόνια του έχουμε στοιχεία από τη διπλή μετανάστευσή του 100 χρόνια μετά και βάλε κατευθείαν μέσα από τη Νήσο Έλλις, που σήμερα έχει γίνει κάτι σαν μουσείο!

Είναι πολύ συγκινητικό να μπορείς να βρίσκεις τα ίχνη των προγόνων σου στην άλλη άκρη του κόσμου. Μπορείτε τώρα κι εσείς να το κάνετε μπαίνοντας στην ιστοσελίδα της νήσου Έλλις και κάνοντας μια απλή εγγραφή. Η βάση δεδομένων τους θα σας δώσει το αρχείο με την κατάσταση της υγείας του προγόνου σας, ένα δίπλωμα και τα στοιχεία του πλοίου με το οποίο ταξίδεψε. Καλή έρευνα και καλό ταξίδι στο παρελθόν.