«Εγώ, μην γελάσεις αφεντικό, φαντάζουμαι το Θεό απαράλλαχτο
σαν και μένα. Μόνο πιο αψηλό, πιο δυνατό, πιο παλαβό· κι αθάνατο. Κάθεται σε
μαλακές προβιές χουζουρεμένα, κι η παράγκα του είναι ο ουρανός. Όχι από
γκαζοτενεκέδες, σαν τη δικιά μας, παρά από σύννεφα. Κρατάει στο δεξό του χέρι
όχι σπαθί, όχι ζυγαριά, αυτά τα εργαλεία είναι για τους φονιάδες και τους
μπακάληδες· ο Θεός κρατά ένα μεγάλο σφουγγάρι σα σύννεφο της βροχής. Δεξά του η
Παράδεισο, ζερβά του η Κόλαση. Έρχεται η κακομοίρα η ψυχή, τσίτσιδη, γιατί
έχασε το κορμί της και τουρτουρίζει. Ο Θεός την κοιτάζει και γελάει κάτω από τα
μουστάκια του· μα καμώνεται τον μπαμπούλα.
«Έλα εδώ» της λέει, και χοντραίνει την φωνή του, «έλα εδώ,
καταραμένη!» Και πιάνει την ανάκριση. Πέφτει η ψυχή στα πόδια του Θεού. «Αμάν!
του φωνάζει: ήμαρτον!» Και δώστου, να λέει, να λέει τα κρίματά της. Λέει, λέει,
δεν έχουν τελειωμό. Κι ο Θεός βαριέται, χασμουριέται.
«Σώπα πια, της φωνάζει, με ξεκούφανες!» Και φαπ! δίνει με το
σφουγγάρι και σβήνει όλες τις αμαρτίες.
«Ξεκουμπίσου στην παράδεισο! της κάνει.
«Πέτρο, βαλ' την και τούτη μέσα την κακομοίρα!»
Γιατί θα πρέπει να ξέρεις, αφεντικό, ο Θεός είναι άρχοντας
μεγάλος· κι αυτό θα πει αρχοντιά: να συχωρνάς!"
Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Ν.Καζαντζάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου